محاسبات ابری

تعریف محاسبات ابری

محاسبات ابری یک نوع از محاسباتی می باشد که به منابع کامپیوتری مشترک متکی است و دارای سرور محلی یا دستگاه های شخصی برای اداره برنامه ها می باشد. در ساده ترین نوع توضیح آن، محاسبات ابری (“خدمات ابری”) را در اختیار دارند که آنها را در خارج از فایروال سازمان قرار می دهد.

برنامه ها، ذخیره سازی و سایر سرویس ها از طریق وب قابل دسترسی می باشند، خدمات تحویل داده شده و مورد استفاده در اینترنت هستند و توسط مشتری ابر در مدل کسب و کار مورد نیاز یا پرداخت برای استفاده پرداخت می شود.

NIST Cloud Computing مقدمه و تعریف

مؤسسه ملی ستونها و فناوری (NIST) تعریف جامع تری از رایانش ابری دارد. این محاسبات ابری را به عنوان “مدل برای دسترسی به شبکه های جامع، راحت و تقاضای دسترسی به یک استخر مشترک از منابع محاسباتی قابل تنظیم (مانند شبکه ها، سرورها، ذخیره سازی، برنامه ها و سرویس ها) می نامند که می تواند به سرعت در حال ارائه و انتشار با حداقل مدیریت تلاش و یا تعامل ارائه دهنده خدمات.

ویژگی های ابرهای محیطی

طبق گفته NIST، تمام محیط های واقعی ابر دارای پنج ویژگی کلیدی هستند:

سرویس خودپرداز بر اساس تقاضا به این معنی است که مشتریان ابر می توانند بدون پرداخت یارانه نقدی، پرداخت و هزینه استفاده از منابع ابر را به سرعت، خودشان ثبت کنند.

دسترسی به شبکه گسترده: مشتریان از طریق اینترنت به خدمات ابری دسترسی پیدا می کنند.

جمع آوری منابع: بسیاری از مشتریان مختلف (افراد، سازمان ها و یا بخش های مختلف در یک سازمان) از سرورها ذخیره سازی و سایر منابع محاسباتی استفاده می کنند.

انعطاف پذیری سریع یا گسترش: مشتریان ابر می توانند به راحتی میزان استفاده از منابع خود را به اندازه نیازهای خود تغییر دهند.

خدمات اندازه گیری: مشتریان برای مقدار هزینه هایی که در یک دوره زمانی خاص استفاده می کنند پرداخت انجام می دهند.

پردازش ابری

محاسبات ابر را می توان به چند دسته زیر تقسیم کرد:

با توجه به مکان فیزیکی، منابع محاسباتی و کسانی که می توانند به این منابع دسترسی داشته باشند. تولیدکنندگان ابرهای عمومی خدمات خود را برای هرکسی در عموم ارائه می دهند. آنها مرکز داده های بزرگ را پر از سخت افزار محاسبات نگه می دارند، و برای مشتریان خود دسترسی به این سخت افزار ها را به اشتراک می گذارند. در مقابل،ابر خصوصی یک محیط ابر است که برای استفاده انحصاری از یک سازمان کنار گذاشته شده است. بعضی از شرکت های بزرگ تصمیم می گیرند بعضی از داده ها و برنامه های کاربردی را در یک ابر خصوصی به دلایل امنیتی نگه دارند، و بعضی از آنها برای استفاده از ابرهای خصوصی به منظور رعایت مقررات مختلف نیاز دارند.

سازمان ها دارای دو گزینه مختلف برای مکان یک ابر خصوصی هستند: آنها می توانند یک ابر خصوصی را در مراکز داده خود ایجاد کنند یا از یک سرویس ابر خصوصی میزبانی استفاده کنند. با یک ابر خصوصی میزبانی شده، یک فروشنده ابری موافقت می کند تا منابع محاسباتی خاص را کنار بگذارد و تنها یک مشتری می تواند از این منابع استفاده کند.